Σου γράφω Λου μου απ’ την καλαμένια καλύβα
Όπου σκιρτούν από αγάπη και ελπίδα εννέα αντρικές καρδιές
Τα κανόνια ρίχνουν τις οβίδες τους σε ομοβροντία
Και ακούω το δάσος να στενάζει δίχως πουλιά.

Ήταν μια φορά στη Βοημία ένας ποιητής
Που έκλαιγε σπαρακτικά από αγάπη και μετά τραγούδαγε στον ήλιο
Ήταν κάποτε η κόμισσα Αλουέτ
Που ήξερε τόσο καλά να λέει ψέματα που τον έκανε και έχασε τα λογικά του
Έχασε το τραγούδι του έχασε τον ύπνο του.

Μια μέρα εκείνη του λέει σ’ αγαπώ ω! ποιητή μου
Μα δεν την πίστεψε και χαμογέλασε θλιμμένα
Έπειτα έφυγε τραγουδώντας το ρεφραίν Αλουέτ
Και κρύφτηκε βαθειά σ’ ένα μικρό χαριτωμένο δάσος.

Ένα βράδυ σιγομουρμουρίζοντας το όμορφο τραγουδάκι της
Η κόμισσα Αλουέτ έφτασε στο δάσος
Σ’ αγαπώ ω! ποιητή μου και έρχομαι να στο πω
Θα σ’ αγαπώ για πάντα Επί τέλους σε ξαναβλέπω
Και πάρε για πάντα την ψυχή μου που αναστενάζει.

Ω άσπλαχνη Αλουέτ με τη σκληρή καρδιά αρπακτικού
Πάλι ψέματα είπες στον ευκολόπιστο ποιητή
Ακούω το δάσος να στενάζει στο φως του δειλινού
Η κόμισσα έφυγε και μετά μια μέρα ξαναγύρισε
Ποιητή εσύ μπορείς να με λατρεύεις όμως εγώ έχω άλλη αγάπη.

Ήταν μια φορά ένας ποιητής στη Βοημία
Που έφυγε στον πόλεμο κανείς δεν ξέρει το γιατί
Αν θέλετε να σας αγαπούν εσείς μην αγαπάτε πιστέψτε με
Πέθανε λέγοντας κόμισσα Μου σ’ αγαπώ
Και ακούω μέσα στο ξημέρωμα το τόσο παγερό
Τις οβίδες να πετάνε μακριά σαν την αγάπη του την ίδια.