Τα ρούχα σου είναι βρεγμένα
και το σώμα σου μελανιασμένο,
με μια ελαφρά απόχρωση νεκρού.

Τα μάτια σου στεγνά,
καταμεσής τους οι κόρες τους χάσκουσες
περιφέρονται ασκόπως.

Τα χείλη σου ανίκανα
να ορθώσουν ανάστημα,
αρθρώνουν μονάχα άφατα λόγια.

Κάθε φορά που στρέφω ελαφρώς το βλέμμα μου σε σένα,
σα να βλέπω το φάντασμα του Tom Joad
να ουρλιάζει.

Κλείνω με μιας τα μάτια μου, σφικτά,
μην τυχόν και δω σε σένα κι αυτό που φοβάμαι πιο πολύ,
τον Εαυτό μου.