Θά `βαζα κάτω στο χορό τα Σεραφείμ, ω βασιλιά,
για να χαμογελάσει ο Βαφτιστής και πάλι.
Μητέρα, γιατί στέκεσαι θλιμμένη και χωρίς μιλιά
με φόρεμα κοντέσας στου Διάδοχου το πλάι;

Χτύπαε η καρδιά μου χτύπαγε με δύναμη πολλή
σαν άκουγα ώς εχόρευα πέρα την ομιλία του.
Και κρίνους κένταγα σε μια σημαία μακρουλή
που θα κυμάτιζε ψηλά στη βακτηρία του.

Για ποιον θέλετε τώρα να κεντήσω τη σημαία;
Η βακτηρία του στις όχθες του Ιορδάνη ανθεί.
Κι αφότου οι στρατιώτες σου, ω Ηρώδη βασιλέα,
τον πιάσαν, όλ’ οι κρίνοι μου έχουνε μαραθεί.

Ελάτε όλοι ξοπίσω μου κει κάτω στην αλέα.
Μη κλαις, ω γελωτοποιέ ωραίε του βασιλέα.
Πάρ’ το κεφάλι για ραβδί και στήσε το χορό.
Το μέτωπο, μητέρα, μην του `γγίζεις, είν’ ψυχρό.

Βασιλιά, βάδισε μπροστά, τοξόται, ελάτε πέρα.
Ένα λάκκο θα σκάψουμε και μέσα θα τον θάψουμε.
Λουλούδια θα φυτέψουμε και γύρω θα χορέψουμε
ώσπου να χάσω στο χορό τη ζαρετιέρα,
ο βασιλιάς την ταμπακέρα,

η Ινφάντα το ροζάριό της,
τη Σύνοψη του κι ο δεσπότης.