Τό λιβάδι είναι φαρμακερό όμως ωραίο το φθινόπωρο
Οί γελάδες βόσκουν έκεΐ Άργά-άργά δηλητηριάζονται
‘Ο κρόκος έρυθρόγλαυκος καί δαχτυλιδωτός άνθεί έκεί
Τα μάτια σου είναι σαν έκεϊνο τ’ άνθος βιολέτικα
Σαν τις δαχτυλιδώσεις του καί σαν αύτό το φθινόπωρο
Κι ή ζωή μου γιά τα μάτια σου αργά δηλητηριάζεται.

Τα παιδιά του σχολείου φτάνουν φουριόζικα
Φορούν ζακέτες καί παίζουν φυσαρμόνικα
Συλλέγουν άνθόκροκους πού είναι σάν μητέρες
Θυγατέρες των θυγατέρων τους κι έχουν το χρώμα
Των βλεφάρων σου
Καθώς
Πάλλονται σάν λουλούδια σ’ εναν απονενοημένο άνεμο.

Ό βοσκός τραγουδά σιγανά
Καί φεύγουν οί γελάδες άργές καί μουκανίζοντας
Πάντα το φαρδύ τοΰτο λιβάδι πονηρά άνθίζει το φθινόπωρο.