Αχ, τι το `θελα ο καημένος,
     κλαίει ο Πλούτων και θρηνεί,
     να γυρέψω εγώ γυνή.
     Τώρα μόνο, παντρεμένος,
     είδα τι θα πει σκοτάδι :
     μου `ρθε η Κόλαση στον `Αδη !

     Αχ, εργένης να μη μείνω !
     Είναι με την Περσεφόνη
     η ζωή μια σκέτη αγχόνη,
     βρόχος να τον υπομείνω !
     Σαν αρχίζει και γκρινιάζει
     ώς κι ο Κέρβερος λουφάζει.

     Μες στον ζόφο αυτού του λάκκου
     άλλος ποιος τόσα περνά ;
     Ησυχία ζητάω ; Του κάκου !
     μπρος στα πάθη μου ωχριά
     του Σισύφου το λιθάρι…
     Αχ, ο διάολος θα με πάρει !