Μια κόρη παρά θίν’ αλός,
    όλο και στέναζε βαθιά.
    Την συγκινούσε ασφαλώς
    το γέρμα του ήλιου στα νερά.

    « Ω δεσποινίς ! προς τι οι λυγμοί !
    Το έργο αυτό είναι παλιό·
    νά : πάντα ο ήλιος δύει εκεί —
    και ξαναβγαίνει από `δω. »