Τα γάργαρα τα γέλια
      στερέψαν στη στιγμή.
      Την αίθουσα ησυχία
      τύλιξε νεκρική.

      Και δες, ποιος να πιστέψει,
      στον τοίχο τον λευκό
      σαν αστραπή προβάλλει
      χέρι ανθρώπινο.

      Χέρι που γράφει επάνω
      στον τοίχο τον λευκό
      γράμματα φλογισμένα —
      χέρι αερικό.

      Ο βασιλιάς σαν το `δε
      του θόλωσε η ματιά,
      λυγούν τα γόνατά του,
      η όψη του ωχριά.

      Ξέπνοοι μένουν γύρω
      οι άρχοντες στη σειρά,
      κι όλοι αποσβολωμένοι
      δεν βγάζουνε μιλιά.

      Προστάζουν να `ρθουν μάγοι,
      εξηγητές, ιερείς,
      όμως κανείς δεν βγάζει
      το νόημα της γραφής.

      Την ίδια εκείνη νύχτα,
      τη νύχτα τη βουβή,
      σκοτώσαν τον Βαλτάσαρ
      οι δούλοι του οι πιστοί.