Κοιτάζω στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού και σκέφτομαι
(φλογερά με έρωτα)
Ζήτα μου, έλα λοιπόν, ζήτα μου
να κάνω κάτι αδύνατο,
κάτι φρικαλέα ανώφελο,
κάτι αδιανόητο και αμίμητο
όπως το να κάνω ένα δάχτυλο να ανθίσει
ή το να περπατήσω για μισή ώρα μέσα σε είκοσι λεπτά
ή το να θυμηθώ το αύριο.

Σε θέλω να το ζητήσεις.
Αλλά εσύ το μόνο που λες είναι
Μου δίνεις ένα τσιγάρο, σε παρακαλώ;
Κι εγώ χαμογελάω και,
γυρνώντας στον θαυμαστό κόσμο
του δυνατού,
σου δίνω ένα
μ’ ένα χέρι που τρέμει
μ’ ένα ανθρώπινο τρέμουλο.