'Ζωή μου ο Άδης απαιτεί! Μα χάρη παίρνω εάν βρεθεί
ο εθελοντής που θέση μου θα πάρει’ ο Άδμητος
ψιθύρισε την παγερότητα κοιτώντας του κατόπτρου
και ήταν ολόκληρος μια προσμονή• _ και μι’ αγωνία.
_'Σςςς… ’ Τριγύρω, απ’ το είδωλο, η σιωπή
στην παγερότητα κιτρίνιζ’ εχθρικά
μα Ασφόδελων ακούγονταν, επίμονων, το θρόισμα.

_'Ζωή μου ο Άδης απαιτεί! Μα χάρη παίρνω εάν βρεθεί
ο εθελοντής που θέση μου θα πάρει’ είπε ξανά
και ήταν ολόκληρος, φόβου, ικεσία.
Όδευε προς το θάνατο ο πατέρας του, γέρος πολύ,
με πρόσωπό του φύκι από τον ήλιο διαλυμένο
τα οστά του σκουριασμένα πια ψυχή μισοφευγάτη.
_'Την τελευταία μασώ μπουκιά ζωής. Είναι γλυκιά!
Τόσο που σε κανένα, ούτε σε `σένα, δεν μπορώ
να τη χαρίσω γυιέ μου’ αρνήθηκε
( πλάτη γυρνώντας στον Ασφοδελό Λειμώνα )
με μάτια _ χάντρες που άστραφταν όπως του αρπακτικού.

_'Ζωή μου ο Άδης απαιτεί! Μα χάρη παίρνω εάν βρεθεί
ο εθελοντής που θέση μου θα πάρει’ επαίτησε
και ήταν ολόκληρος, τη νεαρή κοιτάζοντας γυναίκα του,
μια αισχύνη αναίσχυντη.
_'Ταξίδι ο Θάνατος• το ξεκινώ _ πριν με τελειώσει εκείνο!'
Η Άλκηστη χαμογέλασε σαν το παιδί που ένα καινούριο

δέχεται παιγνίδι κι έκοψε μιαν αχτίδα φως• με αυτήν,
σαν έδεσε μπαλόνι γαλαζόλευκου Ουρανού,
λουλούδι κατακόκκινο κρατώντας στ’ άλλο χέρι,
προχώρησε _ η Πανέμορφη _ στον Κόσμο των Ασφόδελων
την ξεγνοιασιά της σμίγοντας με τη δική τους.

* Οι Ασφόδελοι, το γνωστό νεκρολούλουδο των αρχαίων ( στα χωριά
της Κέρκυρας οι γέροι τους λένε σπερδούκλους ) βρίσκονται σε πλήρη
ανθοφορία τον Μάρτη και τον Απρίλη. Μέσα στην οργιαστική βλάστηση
της Άνοιξης λάμπουν πανέμορφοι και τ’ αστερόμορφα λουλούδια τους
είναι γεμάτα ζωή _ κίνηση _ βούισμα καθώς αμέτρητες μέλισσες τους
δείχνουν την προτίμησή τους.