»Δεν είδα» λες.

«Δεν είδα τίποτα!» τονίζεις.



Κι όμως! Πόσες φορές

τη Βάτο δεν αντίκρισες Φλεγόμενη…

Μα δε σταμάτησες. Στρέφοντας το κεφάλι σου

αλλού, με μάτι γυάλινο μια νέκρα στην ψυχή,

γοργά προσπέρασες στον εαυτό σου λέγοντας

πως «τίποτα δεν ήταν».



Θύσιασμα η Έξοδος ζητά.

Τη δύναμη μια Θάλασσα στα δυο μ’ ένα σου να χωρίζεις νεύμα

κάθε τους είδωλο να σπάζεις δίχως φόβο

την αντοχή μιαν Έρημο σαράντα να διασχίζεις χρόνια…

πάντα φλεγόμενη… δίχως να καίγεσαι.



Άνετο πράγμα η Έξοδος δεν είναι• ούτε περίπατος.

(Ποτέ της_ και δεν πρέπει_ δε θα γίνει.)

Γι’ αυτό κι εσύ: «Δεν είδα τίποτα» φωνάζεις κάπως φάλτσα.

(Και οι αλυσσίδες σου γελούν•_ νωθρές κι αυτές_ ποτέ

δεν σκέφτηκαν την Έξοδο απ’ τη σάρκα της ψυχής σου.)