Κάθονται οἱ δυό τους στό γύρο τοῦ πηγαδιοῦ.
Πρώτη φορά δέν εἶναι πού ὁ ἥλιος
φωτίζει ἀπ’ ἀντίκρυ δυό πρόσωπα, δυό
διαβάτες τοῦ κόσμοῦ.
Ὡστόσο,
δέν ξέρω γιατί,
αὐτό τό ἀμοιβαῖο χαμόγελο ἴσως,
αὐτές οἱ ροδιές καί τό πράσινο, ἴσως ἡ ὥρα,
θαρρεῖς πώς αὐτό ποτέ δέν ξανάγινε πώς
τό ἴδιο αὐτό πράγμα, τόσο χαρούμενο
δέν ζωγραφίστηκε ἄλλη φορά
σέ τοῦτο τόν κόσμο.
Αὐτή ἡ σιωπή,
αὐτή ἡ γαλήνη, αὐτή προπαντός
ἡ αγάπη.
Γελοῦν
τά χείλη στίς ἄκρες τους.
Κυλοῦν οἱ πτυχές τοῦ ρούχου τους μέρα.
Νομίζει κανείς πώς εἶναι μιά εἰκόνα
μέσα σέ πλαίσιο. Τό φῶς ἀπό μέσα τους
βγαίνοντας πλέκει γύρω τους κάτι
σάν ἡλιοστέφανο.