Στις μαχαιριές που μου ‘δινες
ποτέ δεν είπα φτάνει,
με πλήγωνες, σε χάιδευα
μ’ έδιωχνες, σε κρατούσα.
και τώρα λες πως έφυγες
γιατί δεν σ’ αγαπούσα.

Τέτοια αγάπη, που θα βρεις σαν τη δική μου
που δεν έχει ούτε τέλος ούτε αρχή.
Που είναι ολόκληρη στα δίχτυα η ζωή μου
κι ειν’ το δάκρυ της, της άνοιξης βροχή.

Γίναν όνειρα κι ελπίδες οι καημοί μου
και σου στρώνουνε χαλί για να πατάς.
Τέτοια αγάπη, που θα βρεις σαν τη δική μου
όπου πας θα τη ζητάς.