Ήτανε τότε που ένα ρίγος τον κυρίευσε
–φόβος
μην αποκαλυφθούν τα μυστικά χαράγματα–
κι ένιωσεν αίφνης –καθώς διάβαινε την πύλη–
σαν να σαλέψανε τα βλοσυρά ανάγλυφα λιοντάρια στο υπέρθυρο
και σαν να ακούσθη βρυχηθμός ως πέρα στο παλάτι.

Πώς τόλμησε λοιπόν αυτός ένας γραφεύς
εντεταλμένος μόνο να κρατά λογιστικά κατάστιχα,
να καταγράφει αριθμούς για εργάτες, δούλους κι εισοδήματα,
πώς διανοήθηκε
–με τα μικρά συλλαβογράμματα στοιχεία–
καινούργιες λέξεις, ανυπότακτες, να ᾿χει χαράξει στον πηλό,
πτερόεντα έπη που μιλούν για έργα της ψυχής;

(λόγια που τα ᾿λιωσε στο τέλος η βροχή,
κόκκοι γραφής που σμίξανε με τ᾿ αργιλώδες χώμα˙
κι έτσι δεν βρέθηκαν ποτέ τα φοβερά στασιαστικά μηνύματα
κι οι πινακίδες που μιλούν για τον λυσιμελή του πόθο).

Κι αν ό,τι μένει σήμερα είναι μονάχα ο τρόμος,
και αν ξανά ακούγονται τ᾿ απαίσια μουγκρητά,
κι αν πάλι η φρίκη κυβερνά,
σαν απειλή αόρατη, τον άμοιρό μας κόσμο,
πάντα θα υπάρχει ποιητής
να φτιάχνει νέα σύμβολα με απόκρυφες γραφές
και ν᾿ αποδιώχνει το κακό μ᾿ ένα μικρό μπλοκάκι.

Πάντα θα υπάρχει ποιητής, διαβάτης απ᾿ την Πύλη των Λεόντων.