Τρεις τα μεσάνυχτα και το τηλέφωνο χτυπάει
στην άλλη άκρη η γλυκιά σου η φωνή.
Πάντα η καρδιά μου κρύσταλλο γίνεται που σπάει
μόλις μου λες πως θα έπρεπε να ‘μουν εκεί.

Ποτέ δεν έφυγα εγώ από κοντά σου
κλείσε τα μάτια σου και θα με δεις μπροστά σου.

Είμαι του αγέρα η πνοή είμαι στο τζάμι η βροχή,
το ηλιοβασίλεμα και οι σκιές τη νύχτα.
Κι ας μη με βλέπεις είμαι εκεί, στη βραδινή σου προσευχή,
σε μένα λες προτού πλαγιάσεις καληνύχτα.

Τρεις τα μεσάνυχτα και το τηλέφωνο χτυπάει
ρωτάς που είμαι και δεν ξέρω τι να πω.
Να ‘ξέρες πόσο, να ‘ξέρες πόσο με πονάει
που δε μπορώ στην αγκαλιά σου να χαθώ.

Σε δρόμους έρημους ο νους σου να μη πάει
όπως εγώ κανείς δεν σ’ αγαπάει.

Είμαι του αγέρα η πνοή είμαι στο τζάμι η βροχή,
το ηλιοβασίλεμα και οι σκιές τη νύχτα.
Κι ας μη με βλέπεις είμαι εκεί, στη βραδινή σου προσευχή,
σε μένα λες προτού πλαγιάσεις καληνύχτα.