Έδυσες κι εσύ, έδυσα κι εγώ για μια Ανατολή,
μέρα μεσημέρι, σαν το αγιοκέρι,
τώρα πού θα βρεις, τώρα πού θα βρω στοργικό φιλί,
μ' ανθρωπιά ένα χέρι, άλλο καλοκαίρι.

Και το ιδανικό που δεν θα 'σαι εσύ,
που δεν θά 'μαι εγώ, ούτε οι αγάπες γύρω,
ούτε οι ανθρώποι γύρω,
θα ''ναι πιο κακό, μοίρα μου πικρή,
κι από το κακό κι απ' το βιος το στείρο,
λασπωμένο μύρο.

Χάθηκες κι εσύ, χάθηκα κι εγώ για μια Ανατολή
πριν απ' τον καιρό μας, φταίγαμε κι οι δυο μας,
ούτε εσύ θα κλαις, ούτε πάλι εγώ, γίναμε σκληροί,
κρίμα τ' όνειρό μας, λάθος μας το βιός μας.

Και το ιδανικό που δεν θα 'σαι εσύ,
που δεν θά 'μαι εγώ, ούτε οι αγάπες γύρω,
ούτε οι ανθρώποι γύρω,
θα ''ναι πιο κακό, μοίρα μου πικρή,
κι από το κακό κι απ' το βιος το στείρο,
λασπωμένο μύρο.