Είπες θα φύγεις τώρα μακριά μου
κι έγινε ο κόσμος όλος μια βαθιά πληγή.
Ποτάμι πιο τρανό απ’ τα δάκρυα μου
δεν κύλησε ποτέ στη γη.

Μα πως να σβήσω τη φωτιά
αυτή που με πεθαίνει
και η καρδιά μου τώρα πια
αχ, τι να περιμένει.

Μα πως να σβήσω τη φωτιά
που με αργοπεθαίνει
και η καρδιά μου τώρα πια
αχ, τι να περιμένει.

Χαμένος ουρανός το όνειρο μου
σκόρπια πουλιά στον άνεμο είμαστε εμείς.
Τραγούδι πιο πηχτό από το λυγμό μου
δεν άκουσε ποτέ κανείς.

Μα πως να σβήσω τη φωτιά
αυτή που με πεθαίνει
και η καρδιά μου τώρα πια
αχ, τι να περιμένει.

Μα πως να σβήσω τη φωτιά
που με αργοπεθαίνει
και η καρδιά μου τώρα πια
αχ, τι να περιμένει.