Εγώ με την κιθάρα μου τα λέμε,
γελάμε με τις λίγες μας χαρές.
Μα είναι πολλές οι λύπες μας και κλαίμε
τις πιο πολλές φορές.

Και κλαίμε πιο πολύ για τους ανθρώπους
τους σκλάβους της πεζής μας εποχής,
που ψάχνουνε και βρίσκουν χίλιους τρόπους
για να ’ναι δυστυχείς.

Με την κιθάρα μου σαν φίλοι
στην εποχή μας την πεζή
μ’ ένα παράπονο στα χείλη
πεθαίνουμε μαζί.

Εγώ με την κιθάρα μου από χρόνια
στη μακρινή που ζούμε γειτονιά.
Ξυπνάμε όποτε θέλουνε τα αηδόνια
και μες την παγωνιά

Εγώ με την κιθάρα μου μακάρι
να αλλάζαμε του κόσμου τις καρδιές
για να ξανακοιτάζει το φεγγάρι
και τ’ άστρα τις βραδιές.

Με την κιθάρα μου σαν φίλοι
στην εποχή μας την πεζή
μ’ ένα παράπονο στα χείλη
πεθαίνουμε μαζί.