Σαν παιδί που κλαίει μες στη βροχή
μες στον κόσμο έχει χαθεί και αγάπη ζητάει.
Σαν πουλί που πεθαίνει μιαν αυγή
στης ερήμου την ακτή και με πόνο φωνάζει.

Μητέρα γη, αιμορραγείς,
μητέρα γη με πόνο φωνάζεις.
Ποταμός από δάκρυα και φως
της μητέρας ο καημός που τ’ αγόρι της φεύγει.

Μια κραυγή στου πολέμου τη σιωπή
είναι ο φόβος η πληγή μες στα στήθια κρυμμένη.
Μητέρα γη, αιμορραγείς,
μητέρα γη με πόνο φωνάζεις.

Σαν παιδί είναι ο μικρός Χριστός
στης ντροπής το ποταμό τα πόδια του πλένει.
Η βροχή σαν τη θεία προσευχή
της μητέρας η ευχή που τ’ αγόρι της φεύγει.

Μητέρα γη, αιμορραγείς,
μητέρα γη με πόνο φωνάζεις.