Δεν ζήτησα από σένανε τυχαίες συναντήσεις
ούτε του Μίδα το χρυσό απ’ την ανατολή.
Ούτε φωνές ηθοποιών πνιγμένες σ’ εξηγήσεις
να μας μιλούν για άνοιξες σε μαύρο σκηνικό.

Ήξερα αυτά που θα ‘λεγες γιατί δε σε ποθούσα
βλέπεις τα χρόνια φεύγουνε χωρίς να μας ρωτούν.
Μονάχα γεύση αφήνουνε της πίκρας που ξεχνούσα
όταν τα μάτια σου έπαιρναν το χρώμα του καιρού.

Αλλάζουμε εύκολα μάτια μου
κι ας έχουμε υποφέρει
άραγε θα θυμηθούμε
εκείνο το αστέρι.

Μες στο μυαλό μου έρχεται ένα Σαββάτο βράδυ
σαν δυο βαπόρια έσπρωχναν σε μια γωνιά φτηνή.
Κι έλεγαν η άσπρη αύτη με τη γυναίκα μοιάζει
όταν τα μάτια έπαιρναν το χρώμα του καιρού.

Αλλάζουμε εύκολα μάτια μου
κι ας έχουμε υποφέρει
άραγε θα θυμηθούμε
εκείνο το αστέρι.