Κάθε γλυκό ξημέρωμα
στης θάλασσας την άκρη,
μια μάνα κλαίει με καημό
και χύνει μαύρο δάκρυ.

Ένα παιδί το' χε κι αυτή
μέσα στην ψεύτρα πλάση.
Μακριά της, όμως, για να ζει,
η ξενιτιά το' χει καταδικάσει.

Όσα καράβια έρχονται
με πόνο τα κοιτάζει,
μήπως φανεί τ' αγόρι της
και βαριαναστενάζει.

Ένα παιδί το' χε κι αυτή
μέσα στην ψεύτρα πλάση.
Μακριά της, όμως, για να ζει,
η ξενιτιά το' χει καταδικάσει.

Την Παναγιά παρακαλεί
για να την εβοηθήσει,
να φέρει το παιδάκι της
τα μάτια της πριν κλείσει.

Ένα παιδί το' χε κι αυτή
μέσα στην ψεύτρα πλάση.
Μακριά της, όμως, για να ζει,
η ξενιτιά το' χει καταδικάσει.