Σαν ξυπνώ, σαν ξημερώνει, η ζωή κυλάει γοργά
ένα θαύμα ξεφυτρώνει στης καρδιάς το μαχαλά.
Τότε παίρνω τα στενάκια και τις φτωχογειτονιές .
να φροντίσω τα ξενάκια που ‘ρχονται απ’ τις ρεματιές.

Ένα φιλμ είν’ η ζωή σου, μιαν ασύμμετρη απειλή
κι αν τεντώσεις το σκοινί σου το φινάλε θα γραφτεί.
Το μονάκριβο σου κτήμα είναι η μαύρη σου σκιά
πρόσεξε µην την πατήσεις όταν θα βρεθείς ψηλά.

Κι όταν βγαίνει το φεγγάρι, στο κελί µου σαν γυρνώ
πέφτω µες το μαξιλάρι κι απ’ το τέλος αρχινώ.
Πέφτω και ξανά τρεκλίζω και σηκώνομαι ξανά
και στη µέθη ζωγραφίζω της κυράς µου τα μαλλιά.