Στέκομ’ απόψε πλάι στο τζάμι
και λογριάζω τον καιρό.
Περνάει ο κόσμος σαν ποτάμι
και οι καημοί σαν το νερό.

Μα εγώ έχω στην καρδιά μου σίδερο
κι ένα βραχνά απόψε ανήμερο.
Ποια είμαι και τι θέλω ξέχασα,
μονάχα σκέφτομαι που σ’ έχασα.

Παντού και πάντοτε τα ίδια,
όλα μού λένε πως περνούν.
Είν’ τα αισθήματα στολίδια
κι όταν παλιώσουν τα πετούν.

Μα εγώ έχω στην καρδιά μου σίδερο
κι ένα βραχνά απόψε ανήμερο.
Ποια είμαι και τι θέλω ξέχασα,
μονάχα σκέφτομαι που σ’ έχασα.