Αχ, με τα καλοσχηματισμένα φρύδια,
τα ματόκλαδα μισάνοιχτα
των ματιών σου η λήθη είναι πάντα η ίδια
και η ώρα της μεσάνυχτα.

Δεν γνωρίζεις, δεν θυμάσαι, δε δακρύζεις
κι η σιωπή σου γράφει ποιήματα.
Τη φωνή σου έχεις μάθει να ξορκίζεις
κάτω από τα ξένα βήματα.

Α, τα λόγια σου τ' ανείπωτα
σαν το σύνθημα στους τοίχους
έρωτας ή τίποτα.

Χάνεσαι στις μυρωδιές και στα χαρμάνια
και την ηδονή σου προσκαλείς.
Κρύβεις το κορμί σου κάτω απ' τα φουστάνια
κι έχεις φόβο μήπως προκαλείς.

Σαν αερικό να ‘ρθεις μες στο σκοτάδι,
πάρε μια απ' τις χίλιες σου μορφές,
τις φωτιές έλα να σβήσεις απ' τον Άδη,
χάραξε τις λέξεις σαν ευχές.

Α, τα λόγια σου τ' ανείπωτα
σαν το σύνθημα στους τοίχους
έρωτας ή τίποτα.