Μέχρι το Μοριά
ψύχη μου παίξε αυτή τη δοξαριά.
Πάνω απ’ τον Ισθμό
σε κάθε κύμα γράψε το χρησμό.

Κι ένα πλοίο που περνά
στη βαθύκολπη πατρίδα
όπως σχίζει τα νερά
μου χαράζει μια ρυτίδα.

Κι είναι ο πόνος μου ισθμός
κι είναι η λύπη μου ακέρια
και το κύμα σαν θυμός
και τα πλοία σαν μαχαίρια.

Είναι η σκέψη μου ρυάκι είναι ποταμός
είναι απάτητο φαράγγι είναι και γκρεμός.
Είναι ότι με στενεύει είναι σαν δεσμός
όταν είμαι το καράβι είσαι ο ισθμός.

Ως το Λιβυκό
κάτι δικό μου κάτι ξενικό
και στη Σαμαριά
τα όνειρα μου ατόφια και βαριά.

Κι όπως πέφτω χαμηλά
για τα πάντα διψασμένος
θέλω έστω μια φορά
να είμαι ντόπιος κι όχι ξένος.

Απ’ του Βίκου την κορφή
ως του Ασωπού τα βάθη
της πατρίδας η τροφή
κατεβαίνει σαν αγκάθι.