Χρόνια φοράς στο δάχτυλο της μάνας σου τη βέρα
και στο λαιμό σου κρέμασες δυο ξωτικά πουλιά.
Στη τσέπη πάντα φύλαγες την τελευταία σφαίρα
όπως φυλάνε οι έρωτες τα πρώτα τους φιλιά.

Νύχτα κρυφά δοκίμαζες τα κόκκινα τακούνια
κι έψαχνες στο στήθος σου να βρεις μικρά νησιά.
Και το φεγγάρι έκρυβες σαν θάλασσα στην κούνια
κι απ’ τους αγγέλους έμαθες τη πρώτη σου βρισιά.

Και πριν γυναίκα να γενείς, έγινες πρώτα μάνα
κι έχεις για άντρα πλάι σου Χριστό μοναχογιό.
Κι όλοι κρυφά ξοπίσω σου σε λέγανε πουτάνα
μα εσύ είχες στο σπίτι σου αφέντη κι αρχηγό.

Κι απ’ των αγίων τις ζυγιές και μες στα πανηγύρια
το όνομα σου τ’ άλλαξες και το κάνες Σεράχ.
Εσύ χαρές τραγούδαγες κι ας πέρναγες μαρτύρια
κι όλο τον κόσμο έκλεινες στων τραγουδιών το αχ.