Πες μου φως μου, σαν περνάς
κάνεις πόζα, δεν κοιτάς,
τι σου έκανα μικρό
και κρατάς τόσο θυμό,
μελανούρι μου γλυκό.

Ασ' τα νάζια πια αυτά,
τα καπρίτσια τα κουτά,
με τα μένα σαν μπλεχτείς
τη ζωή σου θα χαρείς.

Κι έτσι κάνεις την τσαγκή,
την καρδιά μου να πονεί
γιατί στο 'πα σαν κουτός,
πως για σένα είμαι τρελός
κι απ' το ντέρτι παλαβός.

Θα ‘χεις γλέντια και χορό
και στην τρίχα, βρε, ανθό,
μέρα-νύχτα θα γυρνάς,
τους εχθρούς σου για να σκας.