Μια βλαχοπούλα κάθεται
στον ποταμό και πλένει
και με βαθύ αναστεναγμό
δακρύζει κι όλο λέγει.

Που είσαι τσελιγγόπουλο
να με παρηγορήσεις,
τη φλόγα π’ έχω στην καρδιά
εσύ θα μου τη σβήσεις.

Τι έχεις, βλαχοπούλα μου
και είσαι μαραμένη,
την Κυριακή το δειλινό
ο γάμος μας θα γένει.