Με όμορφα λόγια και μεγάλα σε κοίμισαν.
Εσύ τα πίστεψες κι εκείνοι πάρτυ στήσαν.
Μάγκας κι ωραίος θα’ σαι μόνο άμα τα’ αρπάζεις
κι άσε τους άλλους να χτυπιούνται. Εσύ θ’ αράζεις.

Άνοιξε η κάνουλα και έπεφτε το χρήμα.
Δέκα γι αυτούς μισό για σένα. Αχ, τι κρίμα!
Αν παραπάνω θέλεις πρέπει να σαπίσεις.
Γονατιστός να έλθεις και να προσκυνήσεις

Κι εγώ που μ’ έμαθαν πως πρέπει να δουλεύω,
να μη τα’ αρπάζω και να μη κοροϊδεύω,
πάντα στην απ’ όξω, φοβισμένος να λουφάζω.
Βλέπεις είχα συνηθίσει το σκασμό να βγάζω.

Τώρα πώς γίνεται μια μέρα να μαθαίνω
ότι χρωστάω τ’ άντερά μου και δεν βγαίνω;
Χρωστάει η γυναίκα μου, το αγέννητο παιδί μου.
Χρωστάν τα’ ανίψια μου, τα’ αδέλφια μου και το σκυλί μου.

«Μαζί τα φάγαμε» μου λέει ένας χοντρούλης
που όλο μιλάει και το παίζει πονηρούλης.
Γι αυτό αποφάσισαν το αίμα να μου πιούνε
κι αφού με στύψουν να πουλήσουν ό,τι βρούνε.

Μα επειδή τα όνειρά μου θέλω να τα ζήσω
δεν θα περιμένω άλλο. Τώρα θα μιλήσω
για ό,τι με πνίγει, ό,τι με λιώνει
κι ό,τι την ψυχή μου κάθε μέρα τη σκοτώνει

Θα βγω στους δρόμους, θα πάψω να γκρινιάζω
και στα κυβικά μου άλλο πια δεν θα αράζω.
Κι ακόμα τίποτα αν δεν αλλάξω
θα μπορώ στα μάτια τα παιδιά μου να κοιτάξω.