Όμορφη μέρα ξημερώνει τη χαρά της
Μα εσύ μες στη σιωπή σου τυλιγμένος
Ξέχασες να μιλάς κι αυτή με τη σειρά της
Φοβάται να σου δείξει ότι είσαι ξένος
Δεν έχεις τίποτα να πεις και να της δώσεις
Και τίποτα πια δεν μπορείς να σώσεις

Απ’ την αλήθεια κρύβεσαι κι είσαι χαμένος.
Κάποτε ήξερες αγάπη να χαρίζεις
Τα δύσκολα κι ωραία κυνηγούσες
Είχες φωνή, μα τώρα πια ψελλίζεις
Κι έγινες όλα εκείνα που μισούσες
Κάνεις το ψέμα να φαντάζει αλήθεια
Και η μιζέρια σού’ γινε συνήθεια
Κι έπαψες πια ν’ αναζητάς ό,τι ρωτούσες

Πώς θες λοιπόν όλοι να σ’ αγαπάνε
Όταν έχεις ξεμάθει πια να δίνεις;
Τα λόγια της αλήθειας σε πονάνε
Της πίκρας το φαρμάκι καταπίνεις
Σαν σκύλος λυσσασμένος αλυχτάς κι αφρίζεις
Σκοτείνιασε η ψυχή σου κι όλο βρίζεις
Σάπισες κι ό,τι αγγίζεις τώρα το μολύνεις

Η κόλαση που ζεις συνήθεια σού’ χει γίνει
Ο ξεπεσμός δεν έχει σωτηρία
Κι απ’ όλα όσα έχεις κάνει τι θα μείνει
Η αηδία των δικών σου κι η απορία
Γιατί στο βούρκο που βαθειά πας να βουτήξεις
Μαζί σου κι άλλους θέλεις να τραβήξεις;
Αυτή θα είναι η θλιβερή σου ιστορία.