Ζωή στην τύχη, ανούσια, μαραμένη
Ξενύχτια απανωτά χωρίς σκοπό
Αγάπη έψαξα κι αγάπη δεν βρήκα
Για τα’ άστρα ξεκίνησα, στην κόλαση μπήκα

Κάπου την είδα μόνη να πλανιέται
Ποτάμι δάκρυα έχυνε πικρά
“Έλα”, της ζήτησα. “Κάνε το βήμα”.
Μα εκείνη μ’ αρνήθηκε. Τι κρίμα! Τι κρίμα!

Γύρω όλα αλλάζουν, μα ίδιος έχω μείνει
Δίπλα της πάντα κι ας μην με κοιτά
Και της ψυχούλας προστάτης να μένω
Κι αν δεν με θέλησε, εγώ επιμένω