Μ’ έναν καφέ πικρό και πούρο να φουμάρεις,
κάθεσαι και χωρίς ντροπή μικρές κορτάρεις.
Μπόσικα όλο πουλάς στον έναν και στον άλλο
μα τρέμεις, γλύφεις και χαϊδεύεις τον μεγάλο.

Κάποτε πούλαγες ωραία παραμύθια,
μα σού’ χουν μείνει τα κουκιά και τα ρεβίθια.
Με τη μεγάλη σου τη γλώσσα αγορεύεις
και ψάχνεις θύματα για να τα κοροϊδεύεις.

Γνώμη αλλάζεις εκατό φορές τη μέρα.
Δεν έχεις σεβαστεί ούτε μάνα ούτε πατέρα.
Η κοινωνία η βρώμα λες σε κατατρέχει.
Σε φτύνουν κι όταν σε συμφέρει λες πως βρέχει.

Όποιος σε πίστεψε τα μούτρα του μουντζώνει
γιατί όπως φάνηκε ήταν τζούφιο το πεπόνι.
Από τη λίγδα σου παλεύει να ξεφύγει.
Η μπόχα το λαιμό μας άρπαξε και πνίγει.

Ήρεμα φίλε μου και δεν σε λογαριάζω.
Από το παρελθόν το μέλλον μου κοιτάζω.
Πολλά κατάλαβα, λιγότερα σου λέω
και παραμύθι ψάχνω να’ βρω πιο ωραίο.