Ο ήλιος εβασίλεψε
κι η γης ακόμα βράζει
χαρά σ’ εκείνη την καρδιά
που δεν αναστενάζει.

Θάλασσα βαρεί το κύμα
σ’ αγαπώ, δεν είναι κρίμα.

Ο ήλιος εβασίλεψε
κι άρχισε να νυχτώνει
κι αρχίσανε να με βαρούν
τα βάσανα κι οι πόνοι.

Θάλασσα βαρεί το κύμα
σ’ αγαπώ, δεν είναι κρίμα.

Τίνος να πω τον πόνο μου
να μην αναστενάξει
κι η πέτρα η αμίλητη,
κι εκείνη θε να κλάψει.

Θάλασσα βαρεί την άμμο
σ’ αγαπώ μα τι να κάμω.

Έχεις δυο μάτια έμορφα,
που χαμηλά κοιτάνε
κι όποιος γυρίσει και τα δει,
στον Άδη τονε πάνε.

Θάλασσα βαρεί την άμμο
σ’ αγαπώ μα τι να κάμω.