Γυναίκες μόνες θολές εικόνες
φως στο σκοτάδι ποθούν.
Γυρεύουν κάτι να μοιάζει αγάπη
σαν έργο θλιμμένο του Κουν.

Γυναίκες μόνες άδεις σφεντόνες
τους άντρες που τόσο αγαπούν.
Πότε δεν είχαν γιατί δε βρήκαν
τα λόγια που πρέπει να πουν.

Και προχωράνε, νύχτες μετράνε
ατέλειωτες κι αδειανές.
Ο άνεμός τους κρυφός καημός τους
χωρίς μυστικές ηδονές.

Γυναίκες μόνες ζεστές κρυψώνες
στα χρόνια της μαύρης σιωπής.
Στην αγκαλιά τους τα όνειρά τους
σκουριάσαν, μα μην τους το πεις.