Πάλι κι απόψε σαν όλα τα βράδια
στους διαδρόμους του χτες ξαγρυπνώ
ψάχνω στη μνήμη να βρω θέση άδεια
ψάχνω να βρω λίγο χώρο κενό.

Παλιές ιστορίες χωρίς σημασία
άχρηστες κάλτσες που μείναν μονές
δικαίωμα ζητάω στην αμνησία
και μόνο καινούργιες να ακούω φωνές.

Τα σ’ αγαπώ που ξεφτίσαν στο χρόνο
να τα ξεχάσω, αυτό θέλω μόνο.

Έχω ένα φόβο με χίλια πλοκάμια
που μας κρατάει δεμένους στο χτες
παγώνει το χρόνο και τις αναμνήσεις
και πάντα αφήνει πληγές ανοιχτές.