(Όπα!)
(Γεία σου Αντώνη Φραγκιουδάκη, παππού)

Μες στην καρδιά μου σε έχω εγω, αέρα δροσερέ μου
Έλα και όσα χρόνια και αν διαβούν, δεν σε ξεχνώ ποτέ μου

Χρόνε, αχ, που φθείρεις ομορφιές, μη φθείρεις τη δική της
Έλα, στο ψεύτικο ντουνιά, στολίδι είν' το κορμί της

Χρόνε που φεύγεις και περνάς, και καταλύεις τα όλα
Ξεστράτισες τη νιότη τζη, μη φθείρεις τέτοια βιόλα

Τον έρωτα εζωγράφισα, επί Πατέρ' μου χέρα
Εσένα κοπελιά μου, εσένα πήγε και έκαμε, άσπρη μου περιστέρα

Έλα άχ, πως δεν πονώ, πως θες και απ' όντε πώς ας κλαίω
και απ' όντε ας κλαίω στων αμαθειών μου το νερό, μέσα εγώ θα πλέω

Έλα του ουρανού το ύψωμα ή τση θάλασσας τα βάθη
τση θάλασσας τα βάθη, τση γής τα θεμελιώματα έχει η δική σου αγάπη

Έλα, έλα Θεέ, Θεέ μου που 'καμνες τη Γή ολάνθιστο περιβόλι,
μη, μη θες από τα μάτια μου να την ποτίσεις όλη

Έλα Θεέ μου μεγαλοδύναμε, που κρίνεις κάθε πράξη,
στα μπερδεμένα μου όνειρα βάλε σειρά και τάξη

Άχι, άχι, ακριβοχαιρετίσματα και ακριβοχαιρετώ σε
και κατέχε άλλη 'μορφάδα και μυστικά αγαπώ σε
και κάτεχε κρυφά και μυστικά από 'μένα

Έλα πώς έγινε ο σεβντάς που 'καμα σε σένα
πώς εδύναται ο σεβντάς και περιπλέξαν κλώνοι

Έλα και αν ποτέ δε σμίξαμε, χρόνια με τα χρόνια
απότε δεν εσμίξαμε, γαρύφαλλό μου αφράτο

Δεν εμυρίσαν τα στενά, τα πάνω και τα κάτω,
απότε δεν σμίξαμε, άσπρε, λιγνέ μου κρίνε

Έλα αν δεν λαλήσει αηδόνι, είναι ντουνιάς, δεν είναι.