Αφού μπορεί να μ’ αρνηθείς
και ότι ζήσαμε να λησμονήσεις.
Αφού θαρρείς ότι μπορείς
με κάποιον άλλονε να ευτυχίσεις,
για μένα ποτέ σου μη νοιαστείς.

Συνηθισμένος είμαι εγώ με το παράπονο να ζω
συνηθισμένος με την πίκρα να μιλάω.
Συνηθισμένος είμαι εγώ όλο να κλαίω να πονώ
και μαύρο κάρβουνο να γίνεται ότι πιάνω.

Αφού θαρρείς ότι μπορείς
θα μάθεις σε μια νύχτα να γκρεμίσεις
κι απάνω στα συντρίμμια της
καινούρια αγάπη εσύ να ξαναχτίσεις,
για μένα ποτέ σου μη νοιαστείς.

Συνηθισμένος είμαι εγώ με το παράπονο να ζω
συνηθισμένος με την πίκρα να μιλάω.
Συνηθισμένος είμαι εγώ όλο να κλαίω να πονώ
και μαύρο κάρβουνο να γίνεται ότι πιάνω.