Ο νους δε ‘ ναμαζώνεται
δε λέει να μερώσει
κι έχουν χιλιάδες λογισμοί
τη σκέψη μου πλακώσει

Η σκέψη πάλι εμπέρδεσε
κι εκόλλησε στα ίδια
Θε μου και δως μου δύναμη
γιατί θα βγουν παιχνίδια

Βρυχάται μέσα το θεριό
κι ο πόνος ξεχειλίζει
μα ποιο λιοντάρι σε κλουβί
να φύγει δεν ελπίζει

Στση λευτεριάς τον ουρανό
ποθώ να ξαποστάσω
‘πο πάθη αλάργο και καημούς
ίσως εκεί ν’αγιάσω
Κι όμως τ’ αμίλητο νερό
πάλι εποτίσανε με
κι οι πεθυμιές μου ερίζωσαν
βαθιά κι εσκάσανε με.