Ποιο καλό αερικό απ’ τα δικά μου μέρη
ποια ανάγκη σε φέρνει εγώ, άραγε ποιο χέρι.
Και μ’ έντυνε η γης στο σεντόνι με πετάς
σε παραμύθι με σβουρίζεις κι εκεί με ξεχνάς.

Κι εγώ γυρίζω σαν τρελός μια ατίθαση σφαίρα
που απ’ το τίποτα βγαίνει εκτός κι αλλάζει τη μέρα.
Κερδίζω χρόνο και ξανανιώνω όταν εκεί με πας
κι όταν γυρίζω δεν με γνωρίζω κι εσύ μου γελάς.

Είσαι εδώ από παλιά
της νιότης μου η ερωμένη
τα δικά μου μυστικά
κρατάς καλά και με περιμένεις.

Αυτό το βρώμικο ψωμί που τρώω τόσα χρόνια
το κάνεις ήχο και φωνή χρωματιστά μπαλόνια.
Είσαι ότι είμαι εγώ που δεν είμαι εγώ και μου ξεσπάς
μια αγωνία, μια τρικυμία κι εσύ με ξεχνάς.

Είσαι εδώ από παλιά
της νιότης μου η ερωμένη
τα δικά μου μυστικά
κρατάς καλά και με περιμένεις.