Μιά μέρα ένοιωσ' ο θεός, πάνω στα ουράνια μοναχός,
ντύθηκε άνθρωπος και ήρθε στην Ομόνοια.
Μύριζε άστρα κι ουρανό,
μύριζα πάστρα και καπνό,
και μια φτηνιάρικη, βαριά, χύμα κολώνια.

Δεν ξέρω πως ταιριάξαμε οι δύο
και σ' ένα ταβερνάκι στο Θησείο
τον ρώτησα που πέφτουν οι Άγιοι Τόποι
και μου 'πε "όπου υπάρχουνε ανθρώποι" !

Δεν ξέρω αν ήταν ο θεός γιατί είμαι σκνίπα συνεχώς
και παραισθήσεις δυστυχώς, έχω μοιραία.
Μπορεί να ήτανε απλώς,
έτσι, ένας άνθρωπος απλός,
μα ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ με όλα ΚΕΦΑΛΑΙΑ.

Δεν ξέρω πως ταιριάξαμε οι δύο
και σ' ένα ταβερνάκι στο Θησείο
τον ρώτησα που πέφτουν οι Άγιοι Τόποι
και μου 'πε "όπου υπάρχουνε ανθρώποι" !