Είμαι κι εγώ που δεν μιλάω για όσα νιώθω
σπάω το νόημα σε χίλιες δυο κουβέντες.
Λέω τα πάντα δίχως τίποτα να λέω
μα δεν υπάρχει αλήθεια εδώ που κι αν στην πω
θα πιάσει τόπο.

Δυο άλλοι κόσμοι τόσες κόκκινες σημαίες
και με το στήθος μπαίνω δίχως πανοπλία.
Μια μάχη που ήθελε το σώμα μου να ζήσει
κι αν σε σκεφτώ θα ‘ναι επικίνδυνη η θυσία

Δεν έχω αλλά κόλπα να σ’ οδηγήσω σ’ εμένα
άνοιξα όλα τα φώτα, μα πας με μάτια δεμένα.
Δεν είναι πια παιχνίδι ότι κι αν πεις κοστίζει
μαχαίρι είναι που στρίβει πάνω στο δέρμα.

Είμαι κι εγώ που δεν μιλάω για όσα φοβάμαι
μόνο μικραίνω τις μεγάλες σου αποστάσεις.
Αν σε ρωτήσω η απάντηση ποια θα ‘ναι
πόσο μακριά μαζί μου θ’ άντεχες να φτάσεις.

Είμαι κι εγώ όπου μαζί σου, δεν είμαι εγώ
και θα σκεφτώ πολύ καλά πριν απαντήσω.
Και τρέμω στην ιδέα να ονειρευτώ
να νιώθεις όπως νιώθω εγώ ή έστω να το ελπίσω.

Δεν έχω αλλά κόλπα να σ’ οδηγήσω σ’ εμένα
άνοιξα όλα τα φώτα, μα πας με μάτια δεμένα.
Δεν είναι πια παιχνίδι ότι κι αν πεις κοστίζει
μαχαίρι είναι που στρίβει πάνω στο δέρμα.

Δυο άλλοι κόσμοι τόσες κόκκινες σημαίες
αυτό το πλήθος μας χωρίζει με μανία.
Μια μάχη με γυμνή καρδιά, κορμί που πέφτει
αθώος κανείς, αλλιώς δεν έχει αξία.

Δεν έχω αλλά κόλπα να σ’ οδηγήσω σ’ εμένα
άνοιξα όλα τα φώτα, μα πας με μάτια δεμένα.
Δεν είναι πια παιχνίδι ότι κι αν πεις κοστίζει
μαχαίρι είναι που στρίβει πάνω στο δέρμα.