Άσπρα ποτήρια του κρασιού
και κοραλλένια βρύση
εγώ πολύ σ’ αγάπησα
κι εσύ μ’ έχεις αφήσει.

Νύχτα που ανάβουν οι φωτιές
και καμαρώνει η πούλια
μόνη μιλώ για σένανε
με τα θαλασσοπούλια.

Ο θάνατος κι ο χωρισμός
έχουν το ίδιο χρώμα
σημάδια αφήνουν στην ψυχή
και χαρακιές στο σώμα.

Την πόρτα ανοίγεις της καρδιάς
και υποσχέσεις δίνεις
σβήνεις σαν τον Αυγερινό
μα εμένα που μ’ αφήνεις.

Κορνίζα πράσινη παλιά
κι ένας θολός καθρέφτης
ήταν τα μάτια σου μελιά
και η καρδιά σου ψεύτης.

Μες στην καρδιά μου φύτρωσε
της πίκρας το λουλούδι
δεν έχει η αγάπη λογική
και τέλος το τραγούδι.