Πάλι εσύ
μες στης φωνής μου το λυγμό
στων τραγουδιών μου το καημό.

Πάλι εσύ, πάλι εσύ
φωνή στον ύπνο μου βαριά
χτύπος στην άδεια μου καρδιά,
πάλι.

Πότε, πότε θα γίνεις παρελθόν
πληγή που πια δεν θα πονάει.
Πότε, θα είσαι ο άγνωστος απών
απ’ τη ζωή μου που μονότονα κυλάει.
Πότε, πότε.

Πάλι εσύ,
θολή εικόνα απ’ το χθες
να με κοιτάζεις και να κλαις.

Πάλι εσύ, πάλι εσύ
ζεστά το χέρι μου κρατάς
και μου φωνάζεις μ’ αγαπάς,
πάλι.

Πότε, πότε θα γίνεις παρελθόν
πληγή που πια δεν θα πονάει.
Πότε, θα είσαι ο άγνωστος απών
απ’ τη ζωή μου που μονότονα κυλάει.
Πότε, πότε.