Μέσα στου χρόνου τα συρτάρια
σκαλίζω θύμισες παλιές,
για μας που χόρευαν φεγγάρια
που πήγαν θεέ μου οι χαρές.

Πήρες τον ήλιο μου και ζω μες στο σκοτάδι
κι είναι μαρτύριο η ζωή μου κάθε βράδυ.
Που να ‘σαι άραγε, σε ποια αγκαλιά κοιμάσαι
δεν έχεις μέσα σου καρδιά, δεν με λυπάσαι.

Μέσα στου χρόνου την αγρύπνια
φωτογραφίες οι στιγμές,
τρένα που ‘φύγαν για ξενύχτια
άφησαν πίσω τους σιωπές.

Πήρες τον ήλιο μου και ζω μες στο σκοτάδι
κι είναι μαρτύριο η ζωή μου κάθε βράδυ.
Που να ‘σαι άραγε, σε ποια αγκαλιά κοιμάσαι
δεν έχεις μέσα σου καρδιά, δεν με λυπάσαι.

Δεν έχεις μέσα σου καρδιά, πανάθεμα σε.