Στράγγιζε τις ώρες μια – μια
και τις άπλωνε στη φαρδιά πλάτη του χρόνου
αύριο τις ίδιες ώρες θα χρησιμοποιήσει
με την ίδια σειρά και την ίδια πλήξη

ο χρόνος αποτελείται από μνήμη κι όνειρο
αυτό που αλλάζει στη διάρκεια της μέρας είναι η αναλογία τους
μόνο τη δωδεκάτη μεσημβρινή οι δός εις είναι μοιρασμένες

τα πρωινά ταξιδεύουν ζωσμένα τη μεροκαματιάρικη περιέργεια
τα απογεύματα ψάχνουν κάτω από τις σκιερές αλληγορίες
και τα βράδια βυθίζονται στη βαθιά χοάνη της λήθης

στάθηκε στο μπαλκόνι
ενός απροσπέλαστου αιφνιδιασμού
και μετρούσε τα δευτερόλεπτα
όπως το μικρό παιδί τους βόλους του
χωρίς έγνοια για τον αριθμό τους
αλλά με αγωνία και πάθος

το σούρουπο πήρε μια μουσκεμένη ώρα
την άπλωσε στο μέτωπό του
βύθισε την άγκυρα της μνήμης
στα παγωμένα νερά της εφηβείας
άπλωσε το πανί του ονείρου
και κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο της ωριμότητας.