Άσπιλος
όπως ο πρώτος τάφος

ο νέγρος ταριχευτής
βαστάει το κορμί μου
στην άκρη της μικρής
λακκούβας

τώρα -μου λέει-
θα βρεις την πατρίδα έρημο

φιλί χωμάτινο
ερωτικό
ασημίζει σαν δαχτυλήθρα

ολόγιομο το μαυριδερό
κορμί του
δοσμένο στον πρωτόγονο
πυθμένα

το σπέρμα του
η τυμβωρύχος απόλαυση

χάλκινη σύσπαση
πριν την πλήρη ακινησία

κάπως έτσι θα’ ναι κι ο θάνατος

-σκέφτομαι.