Ποτέ δεν εμπιστευόμουνα
τα έντεχνα λόγια
και να τώρα
που με σύμμαχό μου αυτά
σου γράφω.

Αρχήν αρχή
στην μορφή σου θα σταθώ
να σε φωτίσω
με χρώματα του δάσους
με την αγριότητα και την ζωντάνια
που κρύβει η παρθένα αλήθεια.

Στρώνω στο διάβα μου
πληγές
προσπαθώ να συνενώσω
την δική μου έλλειψη με την δική σου
να μπω στον κύκλο
να λάβω κι εγώ το μερίδιο της κεντρομόλου
κι όσο κι αν με ζαλίζει να μένω μέσα
μαζί σου
στροβιλίζομαι
γιατί αλλιώς όλα θα χάνανε με μιας
νοήματα
και υποδιαστολές.

Μέρες χαρούμενες
στο κρεβάτι αγκαλιά με την ταινία.
Στο δρόμο
τα τρεχαλητά όλο γέλιο
κι αδημονία για την επανάληψή του.
Φόβοι κι αισθήματα.
Χέρια ενωμένα.
Βλέμματα επικεντρωμένα σ’ αυτό
που δεν έχει ακόμα ειπωθεί.

Κι αν ειπωθεί;

Συστολές αξεδίψαστες
πως θα σπάσουν
την ακινησία της στιγμής;
Σε εμπιστεύομαι
να πάρεις στα χέρια σου το τιμόνι
Οδήγα κι εγώ μαζί σου.
Όλο αυτό το βύθισμα
Μαζί σου.
Να γρατσουνίσουμε ωκεανούς.

Κι αν ειπωθεί.

Αφήνω μια λωρίδα
για οδοδείκτη.
Σώματα έτοιμα να δοκιμαστούν
στο αγώνισμα
για το κλωνάρι ελιάς και το φιλί
που θα δώσει
νέκταρ βγαλμένο από τις πηγές
των αξεδίψαστων ουρανών
νότες από αγγελικές συγχορδίες
και μια τοσοδούλα χρυσή
μέλισσα
να βαφτίσει γλυκά
όσα θα αρθρωθούν.

Κι αν ειπωθούν.
Φόβοι
δικοί μου και δικοί σου.
Δοκιμασίες
που άλλοτε μοιάζαν
άλλων.

Πως το’ λεγε ο ποιητής; *

«Νόμος που σμίγει σάρκα κι ουρανό
Το στήθος μου που κλαίει έχει λαβώσει
Και λόγια σκοτεινά έχουν δαγκώσει
Το πνεύμα σου που είναι αυστηρό».