Σαν τις πηγές που στέρεψαν
οι αγάπες που ’χουν φύγει
στέκουν εκεί παράμερα
κι ο στεναγμός τις πνίγει.

Έχουν στα μάτια τους βροχή
στα χείλη τους αλμύρα
και τη σφραγίδα που ’βαλε
μες στη ζωή η μοίρα.

Δεν έχει ελπίδα ο έρωτας
να ζήσει να γεράσει,
είν’ από σπάνιο γυαλί
που γρήγορα θα σπάσει.

Σαν τα παντζούρια τα κλειστά
και σαν τ’ αποκαΐδια,
μοιάζουν οι αγάπες πού ‘φυγαν
γι’ αγύριστα ταξίδια.

Θυμούνται φίλους και γιορτές
τραγούδια και νυχτέρια
και τις ευχές που κάνανε
κοιτώντας πεφταστέρια.