Ένα, δυο, τρία, πέντε, δέκα χρόνια
σκλάβο με κρατούνε οι παλιοί καημοί.
Σου ‘δωσα αγάπη πήρα καταφρόνια
πότε θα χαρώ κι εγώ κάποια στιγμή.

Φτάνει – φτάνει, φτάνει – φτάνει,
φτάνει το ‘χεις παρακάνει,
ο καημός θα με πεθάνει
φτάνει η απονιά σου, φτάνει.

Το πουκάμισο μου είναι ματωμένο
μ’ άνοιξες στα στήθια μια βαθιά πληγή.
Όλα σου τα δίνω, τίποτα δεν παίρνω
και η απονιά σου πες μου που θα βγει.

Φτάνει – φτάνει, φτάνει – φτάνει,
φτάνει το ‘χεις παρακάνει,
ο καημός θα με πεθάνει
φτάνει η απονιά σου, φτάνει.