Ήταν μια νύχτα βροχερή όταν σε πρωτοφίλησα
μες στον πεζόδρομο με φώτα κουρασμένα και θολά.
Και σαν ποτάμι δυνατό μέσα μου εγώ ξεχείλισα
κι έκανα όνειρα για σένα μεγάλα και τρελά.

Δε σε ξαναείδα όμως, ίδιος μένει πάντα ο δρόμος
και περνούν αγκαλιασμένοι όλοι οι ερωτευμένοι.
Μόνο εγώ παλεύω μόνη και ο πόνος με σταυρώνει,
με σταυρώνει, με σταυρώνει.

Βρέχει κι απόψε στον πεζόδρομο
κι η νύχτα μουσκεμένη μες στο βλέμμα μου.
Μες στο μυαλό μου το απόκοσμο
παγώνει η αγάπη σαν το αίμα μου.

Βρέχει κι απόψε στον πεζόδρομο
τα μάτια σου δεν βλέπω και τ’ αστέρια σου.
Και σ’ ένα όραμα απρόβλεπτο
νομίζω με κρατάς μέσα στα χέρια σου.

Ήταν μια νύχτα βροχερή που μ’ άγγιξες αθόρυβα
μες στον πεζόδρομο που γράφαν οι ψιχάλες σ’ αγαπώ.
Παραδομένη στη βροχή απ’ τη χαρά μου χόρευα
όσα κι αν ένιωθα με λόγια δεν μπορούσα να σου πω.

Δε σε ξαναείδα όμως, ίδιος μένει πάντα ο δρόμος
και περνούν αγκαλιασμένοι όλοι οι ερωτευμένοι.
Μόνο εγώ παλεύω μόνη και ο πόνος με σταυρώνει,
με σταυρώνει, με σταυρώνει.

Βρέχει κι απόψε στον πεζόδρομο
κι η νύχτα μουσκεμένη μες στο βλέμμα μου.
Μες στο μυαλό μου το απόκοσμο
παγώνει η αγάπη σαν το αίμα μου.

Βρέχει κι απόψε στον πεζόδρομο
τα μάτια σου δεν βλέπω και τ’ αστέρια σου.
Και σ’ ένα όραμα απρόβλεπτο
νομίζω με κρατάς μέσα στα χέρια σου.