Χρώσταγα στο κράτος δυο χιλιάδες φόρους
και στα δυο χρόνια έγιναν οχτώ.
Βάλε και τους τόκους, βάλε δικηγόρους
έφτασε το χρέος στις εξήντα οχτώ.

Κι άλα ούνα, άλα ντούε, άλα τρε
υποθηκεύουνε το σπίτι μου αδελφέ.

Ο καημός με λιώνει και με αρρωσταίνει,
έξοδα μεγάλα μες στην κλινική.
Και το χρέος τρέχει κι όλο αναβαίνει
και δε φτάνουν τόσα, πάω και φυλακή.

Κι άλα ούνα, άλα ντούε, άλα τρε
υποθηκεύουνε το σπίτι μου αδελφέ.

Χτύπαγαν καμπάνες για την εκκλησία
μέρα της αγάπης, μέρα Κυριακής.
Στο δικό μου σπίτι μαύρη απελπισία
ήρθαν οι κλητήρες οι δικαστικοί.

Κι άλα ούνα, άλα ντούε, άλα τρε
μου το πήρανε το σπίτι μου αδελφέ.